سرویس سیاست مشرق - درحالی حسن روحانی از حلم و بردباری در ماه مبارک رمضان صحبت می کند و یکی از فلسفه‌های این ماه را صبر و استقامت توصیف می‌کند که دولت در مقابل منتقدان چندان به این رویه اهتمام نورزیده است. وی در ضیافت افطاری که با حضور مدیران کابینه خود برگزار شد، در این باره گفت:‌ « ماه رمضان برای تقویت صبر و استقامت ما است و استواری در برابر ناملایمات و سختی‌ها انسان ساز و بسیار ارزشمند است.»[۱]

این سخنان در ضیافت افطاری دولت با رسانه‌ها نیز رنگ و طعم دیگری به خود می‌گیرد. زمانی که رئیس‌جمهور به یکباره تعریفی از نقد ارائه می‌دهد و با متهم کردن رسانه‌ها به اینکه واقعیت و درستی را بیان نمی‌کنند و فقط در صدد تخریب دولت هستند با کنایه‌ای که همواره چاشنی سخنان وی است، می‌گوید: « درست است که انتقاد کاملا لازم است. در مثل انتقاد حکم نمک غذا را دارد، اما همه غذا که نباید از نمک تشکیل شود. بلکه باید اصل اخبار و واقعیت ها را نیز به مردم گفت.»

رییس جمهور اضافه کرد: «انتقاد واقعی و سازنده یعنی اینکه واقعیتی را برای مردم توضیح دهیم و مثلا به مردم بگوییم در تولید گندم خودکفا شدیم و بعد انتقادمان را هم مطرح کنیم.»

روحانی با متهم کردن برخی رسانه‌ها به دروغ‌گویی می‌افزاید:‌« امیرالمومنین (ع) وقتی مشاهده کرد تعدادی از لشکریانش در صفین، حین جنگ به دشمن دشنام می دهند، واکنش نشان داد و گفت من اصحابی را نمی خواهم که به دشمنانشان فحش دهند. حالا برخی از ما که خود را شیعه علی (ع) می دانیم، چرا دشنام دادن را افتخار می دانیم و ناسزا گویی را انقلابی گری می دانیم؟[۲]»

درحالی حسن روحانی دشنام‌ها را به رقیب نسبت داده و سعی دارد نوع نقد منصفانه را به منتقدان فرا دهد که دولت نشان داده که نه تنها حلم و بردباری در مقابل نقد منتقدان را ندارد بلکه آنان را با انواع و اقسام توهین‌ها بدرقه کرده است. البته در این ارائه تعریف از نقد نیز دوباره رئیس‌جمهور همان توهین‌های تخریب‌گری، دروغ‌گویی و دشمنام‌گویی و غیرانقلابی بودن را با کنایه به منتقدان نسبت داده است.

از این باب می‌توان به توهین‌هایی که در ادامه می‌آید اشاره کرد و گفت که به نظر می‌رسد که دولت بایستی اول یک سوزن به خود بزند و سپس یک جوالدوز به رسانه‌ها و منتقدان. گو اینکه دولت نشان داده رویه انتقاد از خود را بر نمی‌تابد و از این روست که در کنفرانس‌های خبری اغلب رسانه‌های منتقد غایب هستند و اجازه سئوال از رئیس‌جمهور به آنان داده نمی‌شود.

این درحالی است که همیشه رویه نقدی که رئیس‌جمهور آنرا بازتعریف می‌کند محل واقعیت ندارد مانند سند ۲۰۳۰ که به کل برای آموزش کشور مخرب بود و تمجید از برخی بندهای این سندبلندبالا دقیقا گمراه‌ کردن مخاطب از اصل ماجرا و تحمیق جمعی است. در ماجرای صادرات گاز مفت و مجانی به ترکیه نیز چنین نقدی محلی از اعراب ندارد و این رشته سر دراز دارد.

برخی از توهین‌های مستقیم روحانی نسبت به منتقدان به شرح زیر است و باید پرسید که حلم و بردباری و انقلابی‌گری که رئیس‌جمهور از آن سخن می‌گوید در این تعابیر کجاست؟ اگر ناسزاگویی نشانه انقلابیگری نیست -که قطعا نیست و ایشان انتقاد را ناسزا می‌پندارند -، این سیل ناسزاها به منتقدان و مردم نشانه چیست؛ اعتدال یا تدبیر؟

«تازه به دوران رسیده‌ها، تخریب‌گر، کاسب، مستضعف فکری، حامیان افراط، دروغ پراکنند، ترسو هستند، بزدلند، عقب‌مانده‌اند، بروند به جهنم، هراسانند چون کافر همه را به کیش خود پندارد، عصر حجری‌اند، بیکارند، متوهمند، عادت دارند از دیوار بالا بروند، خطای دید دارند، هوچی‌بازند، بی شناسنامه‌اند، کم‌سوادند، اقلیتند، از خداوند هم ایراد می‌گیرند، تازه انقلابی‌اند، کودکند.»